Je bekijkt de reis...
Tübingen
Reisverslag Uitjes
10 november 2014
|
Aantal keer bekeken
113
Aantal reacties
0
Tübingen,
Duitsland
a
A
Uitjes
Zaterdag 1 november – maandag 10 november
Na alle ervaringen met bizarre hoeveelheden werk volgde een weekend met fantastische uitjes. Op zaterdag gingen we met een groep internationalen naar een Indonesische Kulturabend in Stuttgart, en op zondag zijn we met een groep richting de Wurmlinger Kapelle gereden en de heuvel beklommen waar die op ligt. Om al na die twee dingen een verslag te schrijven leek me niet zo boeiend, want dat zou alleen maar een scala aan (zeer positieve) bijvoeglijke naamwoorden opleveren. Dus ik besloot nog even te wachten tot en met het Frauenfrühstück van zaterdag. Zaterdagmiddag, toen ik dan eindelijk om te typen achter mijn computer zat, hadden mijn huisgenoten het plan opgevat om met dit mooie weer eens lekker de stad in te gaan om te gaan shoppen, en het aanbod om mee te gaan kon ik als ware shopaholic (ahum) niet weigeren. Afgelopen zondag ging tenslotte op aan uitslapen, kerk, uitgebreid middageten daar, skypen, de was doen, en het voorbereiden van een presentatie die ik last minute (17:28) nog even voor vandaag te doen kreeg.
Nu zijn de colleges voor vandaag geweest, heb ik mijn schoonmaaktaak van de week gedaan en kan ik zonder schuldgevoel wel even typen. Terug naar de Kulturabend dus. Met de trein gingen we halverwege met zo’n tien mensen richting Stuttgart. Ik was nog nooit in Stuttgart geweest, en ik wil de stad zeker eens bekijken, maar die zaterdag was niet zo geschikt, omdat het een feestdag was (Allerheiligen) en alles volgens Duitse gebruiken dan gesloten is. De Indonesische Abend was dit jaar voor het eerst georganiseerd. De redenen: Indonesië is wat inwoners betreft het op drie na grootste land ter wereld, er wonen superveel Indonesiërs in Duitsland, en de rest van de wereld weet eigenlijk niet meer over het land met de vele duizenden eilanden dan dat Bali er ligt. Maar weinig Duitsers schijnen weten dat Jakarta de hoofdstad is.
Prunella, de Australische, had ons hiervoor uitgenodigd; ze is via haar moeder zelf Indonesisch. Bij binnenkomst kregen de bezoekers van haar en van Hakiki een heel mooi programmaboekje voor de avond, met een landkaart van Indonesië, een overzicht van de verschillende Indonesische gerechten en toetjes die er te krijgen waren, en het programma voor de presentatie van de cultuur in een grote zaal met podium. Dat laatste omvatte een reis door de geschiedenis van Indonesië, verschillende traditionele dansen in klederdracht, een optreden van een koor dat Indonesische liederen zong, Indonesische muziek die werd gespeeld op traditionele instrumenten, en ten slotte een modeshow van de traditionele trouwkleding op verschillende eilanden. Het was heel erg gaaf allemaal. De opkomst was ook veel groter dan verwacht, want tegen het einde moest ongeveer de helft van de bezoekers in de grote zaal staan – en er waren zeker 300 mensen die konden zitten. De dansen, de muziek en de kleding waren ontzettend gaaf, en het eten was heel erg lekker. Mijn toetje – cendol – was iets aparts: ik had nog nooit zoiets gezien in ieder geval. Het bevatte kokosmelk (wit), palmsuikersiroop (zwart/bruin, een beetje zoutachtig), cendol (iets dat eruit ziet als groene spaghetti, maar wel zoet en superlekker), ijsblokjes en kleingesneden gele blokjes (mango?). Echt een aanrader, en nee, dat is geen sarcasme.
De volgende middag kregen we de uitnodiging met Jaco (van het Nederlandse stel Jaco en Jacolien) mee te rijden naar de Wurmlinger Kapelle. Dat is een kerkje ten westen van Tübingen bovenop een hele hoge heuvel. Het zou de laatste dag met prachtig weer zijn, zo dat we de kans om nog even naar alle mooie bomen konden kijken niet konden afslaan. Van een afstand lijkt het een hele klim, maar de ene kant van de heuvel is veel steiler dan de andere kant, dus uiteindelijk waren we zo boven. Langs de weg werd je begeleid door de kruiswegstatie in de vorm van allemaal kleine kapelletjes. Boven bij de kapel was dan de laatste te zien: het lichaam van Jezus (in de aparte vorm van een beeld waar de verf vanaf bladderde) ‘opgebaard’ in een deel van het superoude kapelletje, dat uit de 11e eeuw stamt. Het kerkje was tamelijk sober, maar wel heel mooi, en het uitzicht was nog mooier. Het was bovendien zo warm dat de hele groep zonder jas liep.
De volgende dag deed het echte herfstweer zijn intrede. Woensdag begon het daarbij nog flink te regenen – de hele dag, onophoudelijk. Het resultaat in de Universiteitsbieb was een met paraplu’s bezaaide ingang. Dat zag er dan wel weer erg vrolijk uit (zie foto). Met het koude weer wordt het ook bij ons in huis steeds gezelliger. Aangezien het nogal snel donker is op mijn kamer door het kleine raam en het bos dat er pal voor staat, zit ik geregeld in de keuken te studeren. Daar zitten ook steeds vaker huisgenoten bij, wat onze keuken tot de leukste plek in huis heeft gemaakt. De regenachtige woensdagavond hebben we daar dan ook afgesloten met ‘Ich, einfach unverbesserlich’ (ja, haha, dat is dus Despicable Me) en glühwein.
Het volgende uitje kwam onverwacht op vrijdag. Julia – niet de Schotse maar de Duitse – had een vriendin uit München op bezoek en nodigde ons (Myrthe en ik, niet koninklijk/poëtisch meervoud) uit mee te gaan naar de voorstelling ‘Genannt Gospodin’ in het Landestheater van Tübingen. Het ging over een jongeman wiens lama afgepakt was, en die als gevolg daarvan antikapitalistisch wil gaan leven, wat hem nogal lastig gemaakt wordt door verscheidene komische vrienden en gebeurtenissen. Het was modern, wat vaak lijkt te betekenen dat het een beetje radicaal moet zijn. Anders gezegd: het Duits was niet altijd goed te volgen voor mij, maar ik denk niet dat ik het beter had begrepen als het in het Nederlands geweest was. Weer een bijzondere ervaring in ieder geval. En het was heel gezellig met Julia en Anke.
Zaterdagochtend stond ten slotte het Frauenfrühstück op het programma. Dit is een maandelijks gebeuren, waar niet alleen de oudere generatie op af komt. Deze ochtend stond er een Nepalees ontbijt voor ons klaar, met traditionele thee (thee, melk en kruiden, waaronder kaneel), een soort pannenkoekjes met groente en gekruide yoghurt. Vooral die yoghurt bij de pannenkoekjes was erg lekker. Verder was er nog vlechtbrood met rozijnen en chocoladecake voor de verjaardag van de jarige Yu Chun. Het was erg gezellig en ik heb nu al zin in de volgende keer.
Zoals al gezegd ben ik zaterdagmiddag met mijn huisgenoten gaan shoppen. Niet dat ik iets nodig had, maar gezellig samen de stad in omdat mensen er ook daadwerkelijk iets nodig hebben waarnaar je op zoek kan, had ik al sinds de zomervakantie met de zussen en Doutsen in Zeeland niet meer gedaan. Ook dit was weer superleuk. We hebben nogal tienerachtig veel te lang voor de make-up afdeling van DM (de Duitse versie van Etos) gestaan. Er zijn dingen als biershampoo, Heilerde (een soort multifunctionele crème die eruit ziet als camouflageschmink), en meer make-up dan gepland was. Mijn aankopen zijn ‘beperkt’ gebleven tot (rode!) lippenstift. Mijn eerste, hahaha. Het Duitse woord voor opmaken heeft voor Nederlanders overigens nogal aparte connotaties, omdat zij ‘schminken’ zeggen. Hierna volgde een ‘Smuckladen’ (sieradenwinkel) en natuurlijk enkele kledingwinkels. De lucht was heel blauw en het was niet echt koud, maar wel mooi en heel gezellig – ja, weer gezellig; ik had al gewaarschuwd voor een heleboel adjectieven van die soort.
Nog enkele nieuwe culturele dingen:
- De herdenkingen rondom de val van de Berlijnse Muur 25 jaar geleden lijkt hier niet echt te leven. Misschien is deze generatie net te jong, omdat we het niet meegemaakt hebben, maar verder krijg ik het alleen mee via het Nederlandse nieuws en via één van de 42 miljoen gratis aan de val gewijde exemplaren van een Duitse krant.
- Het is hier in Tübingen uiterst onduidelijk waar je wel en niet mag fietsen, en Duitsland is een autoland. Fietsers zijn hier dus niet de baas, en uit angst dat je te dicht bij een automobilist komt, toeteren ze graag uit vanuit hun dikke auto’s op momenten dat dat nog totaal onnodig is.
- Er zijn opvallend veel mensen die hun naam altijd afkorten. Ik ken inmiddels een Iane (eigenlijk Christiane), een Ela (van Daniela) en een Elli (van Elisabeth).
- De ontdekking wat betreft onze Belgische buren is een nieuw woord: hesp. Ze kennen achterhesp, macaroni met kaas en hesp, Italiaanse hesp, etc. Jawel, hesp is ham. Het woord ‘ham’ kennen ze wel, maar wordt eigenlijk niet gebruikt.
Na alle ervaringen met bizarre hoeveelheden werk volgde een weekend met fantastische uitjes. Op zaterdag gingen we met een groep internationalen naar een Indonesische Kulturabend in Stuttgart, en op zondag zijn we met een groep richting de Wurmlinger Kapelle gereden en de heuvel beklommen waar die op ligt. Om al na die twee dingen een verslag te schrijven leek me niet zo boeiend, want dat zou alleen maar een scala aan (zeer positieve) bijvoeglijke naamwoorden opleveren. Dus ik besloot nog even te wachten tot en met het Frauenfrühstück van zaterdag. Zaterdagmiddag, toen ik dan eindelijk om te typen achter mijn computer zat, hadden mijn huisgenoten het plan opgevat om met dit mooie weer eens lekker de stad in te gaan om te gaan shoppen, en het aanbod om mee te gaan kon ik als ware shopaholic (ahum) niet weigeren. Afgelopen zondag ging tenslotte op aan uitslapen, kerk, uitgebreid middageten daar, skypen, de was doen, en het voorbereiden van een presentatie die ik last minute (17:28) nog even voor vandaag te doen kreeg.
Nu zijn de colleges voor vandaag geweest, heb ik mijn schoonmaaktaak van de week gedaan en kan ik zonder schuldgevoel wel even typen. Terug naar de Kulturabend dus. Met de trein gingen we halverwege met zo’n tien mensen richting Stuttgart. Ik was nog nooit in Stuttgart geweest, en ik wil de stad zeker eens bekijken, maar die zaterdag was niet zo geschikt, omdat het een feestdag was (Allerheiligen) en alles volgens Duitse gebruiken dan gesloten is. De Indonesische Abend was dit jaar voor het eerst georganiseerd. De redenen: Indonesië is wat inwoners betreft het op drie na grootste land ter wereld, er wonen superveel Indonesiërs in Duitsland, en de rest van de wereld weet eigenlijk niet meer over het land met de vele duizenden eilanden dan dat Bali er ligt. Maar weinig Duitsers schijnen weten dat Jakarta de hoofdstad is.
Prunella, de Australische, had ons hiervoor uitgenodigd; ze is via haar moeder zelf Indonesisch. Bij binnenkomst kregen de bezoekers van haar en van Hakiki een heel mooi programmaboekje voor de avond, met een landkaart van Indonesië, een overzicht van de verschillende Indonesische gerechten en toetjes die er te krijgen waren, en het programma voor de presentatie van de cultuur in een grote zaal met podium. Dat laatste omvatte een reis door de geschiedenis van Indonesië, verschillende traditionele dansen in klederdracht, een optreden van een koor dat Indonesische liederen zong, Indonesische muziek die werd gespeeld op traditionele instrumenten, en ten slotte een modeshow van de traditionele trouwkleding op verschillende eilanden. Het was heel erg gaaf allemaal. De opkomst was ook veel groter dan verwacht, want tegen het einde moest ongeveer de helft van de bezoekers in de grote zaal staan – en er waren zeker 300 mensen die konden zitten. De dansen, de muziek en de kleding waren ontzettend gaaf, en het eten was heel erg lekker. Mijn toetje – cendol – was iets aparts: ik had nog nooit zoiets gezien in ieder geval. Het bevatte kokosmelk (wit), palmsuikersiroop (zwart/bruin, een beetje zoutachtig), cendol (iets dat eruit ziet als groene spaghetti, maar wel zoet en superlekker), ijsblokjes en kleingesneden gele blokjes (mango?). Echt een aanrader, en nee, dat is geen sarcasme.
De volgende middag kregen we de uitnodiging met Jaco (van het Nederlandse stel Jaco en Jacolien) mee te rijden naar de Wurmlinger Kapelle. Dat is een kerkje ten westen van Tübingen bovenop een hele hoge heuvel. Het zou de laatste dag met prachtig weer zijn, zo dat we de kans om nog even naar alle mooie bomen konden kijken niet konden afslaan. Van een afstand lijkt het een hele klim, maar de ene kant van de heuvel is veel steiler dan de andere kant, dus uiteindelijk waren we zo boven. Langs de weg werd je begeleid door de kruiswegstatie in de vorm van allemaal kleine kapelletjes. Boven bij de kapel was dan de laatste te zien: het lichaam van Jezus (in de aparte vorm van een beeld waar de verf vanaf bladderde) ‘opgebaard’ in een deel van het superoude kapelletje, dat uit de 11e eeuw stamt. Het kerkje was tamelijk sober, maar wel heel mooi, en het uitzicht was nog mooier. Het was bovendien zo warm dat de hele groep zonder jas liep.
De volgende dag deed het echte herfstweer zijn intrede. Woensdag begon het daarbij nog flink te regenen – de hele dag, onophoudelijk. Het resultaat in de Universiteitsbieb was een met paraplu’s bezaaide ingang. Dat zag er dan wel weer erg vrolijk uit (zie foto). Met het koude weer wordt het ook bij ons in huis steeds gezelliger. Aangezien het nogal snel donker is op mijn kamer door het kleine raam en het bos dat er pal voor staat, zit ik geregeld in de keuken te studeren. Daar zitten ook steeds vaker huisgenoten bij, wat onze keuken tot de leukste plek in huis heeft gemaakt. De regenachtige woensdagavond hebben we daar dan ook afgesloten met ‘Ich, einfach unverbesserlich’ (ja, haha, dat is dus Despicable Me) en glühwein.
Het volgende uitje kwam onverwacht op vrijdag. Julia – niet de Schotse maar de Duitse – had een vriendin uit München op bezoek en nodigde ons (Myrthe en ik, niet koninklijk/poëtisch meervoud) uit mee te gaan naar de voorstelling ‘Genannt Gospodin’ in het Landestheater van Tübingen. Het ging over een jongeman wiens lama afgepakt was, en die als gevolg daarvan antikapitalistisch wil gaan leven, wat hem nogal lastig gemaakt wordt door verscheidene komische vrienden en gebeurtenissen. Het was modern, wat vaak lijkt te betekenen dat het een beetje radicaal moet zijn. Anders gezegd: het Duits was niet altijd goed te volgen voor mij, maar ik denk niet dat ik het beter had begrepen als het in het Nederlands geweest was. Weer een bijzondere ervaring in ieder geval. En het was heel gezellig met Julia en Anke.
Zaterdagochtend stond ten slotte het Frauenfrühstück op het programma. Dit is een maandelijks gebeuren, waar niet alleen de oudere generatie op af komt. Deze ochtend stond er een Nepalees ontbijt voor ons klaar, met traditionele thee (thee, melk en kruiden, waaronder kaneel), een soort pannenkoekjes met groente en gekruide yoghurt. Vooral die yoghurt bij de pannenkoekjes was erg lekker. Verder was er nog vlechtbrood met rozijnen en chocoladecake voor de verjaardag van de jarige Yu Chun. Het was erg gezellig en ik heb nu al zin in de volgende keer.
Zoals al gezegd ben ik zaterdagmiddag met mijn huisgenoten gaan shoppen. Niet dat ik iets nodig had, maar gezellig samen de stad in omdat mensen er ook daadwerkelijk iets nodig hebben waarnaar je op zoek kan, had ik al sinds de zomervakantie met de zussen en Doutsen in Zeeland niet meer gedaan. Ook dit was weer superleuk. We hebben nogal tienerachtig veel te lang voor de make-up afdeling van DM (de Duitse versie van Etos) gestaan. Er zijn dingen als biershampoo, Heilerde (een soort multifunctionele crème die eruit ziet als camouflageschmink), en meer make-up dan gepland was. Mijn aankopen zijn ‘beperkt’ gebleven tot (rode!) lippenstift. Mijn eerste, hahaha. Het Duitse woord voor opmaken heeft voor Nederlanders overigens nogal aparte connotaties, omdat zij ‘schminken’ zeggen. Hierna volgde een ‘Smuckladen’ (sieradenwinkel) en natuurlijk enkele kledingwinkels. De lucht was heel blauw en het was niet echt koud, maar wel mooi en heel gezellig – ja, weer gezellig; ik had al gewaarschuwd voor een heleboel adjectieven van die soort.
Nog enkele nieuwe culturele dingen:
- De herdenkingen rondom de val van de Berlijnse Muur 25 jaar geleden lijkt hier niet echt te leven. Misschien is deze generatie net te jong, omdat we het niet meegemaakt hebben, maar verder krijg ik het alleen mee via het Nederlandse nieuws en via één van de 42 miljoen gratis aan de val gewijde exemplaren van een Duitse krant.
- Het is hier in Tübingen uiterst onduidelijk waar je wel en niet mag fietsen, en Duitsland is een autoland. Fietsers zijn hier dus niet de baas, en uit angst dat je te dicht bij een automobilist komt, toeteren ze graag uit vanuit hun dikke auto’s op momenten dat dat nog totaal onnodig is.
- Er zijn opvallend veel mensen die hun naam altijd afkorten. Ik ken inmiddels een Iane (eigenlijk Christiane), een Ela (van Daniela) en een Elli (van Elisabeth).
- De ontdekking wat betreft onze Belgische buren is een nieuw woord: hesp. Ze kennen achterhesp, macaroni met kaas en hesp, Italiaanse hesp, etc. Jawel, hesp is ham. Het woord ‘ham’ kennen ze wel, maar wordt eigenlijk niet gebruikt.
